Šta čini Srbe velikim narodom?

Srbi su jedan od najvećih naroda na svetu. Ne brojčano, jer su ginuli u odbrani svojih ognjišta. Ne topografski, jer nisu osvajali tuđe teritorije. Srpska duša je velika. Srpska istorija je mnogo duža od zvanične, koju su nam skratili upravo oni koji su nas porobljavali ili želeli da nas porobe. Jedan od razloga zašto su Nemci 6. aprila 1941. bombardovali Narodnu biblioteku tokom bombardovanja Beograda je, da unište pisane dokaze da su Srbi imali državu mnogo pre Stefana Nemanje. Prema harvardskom geneologu, profesoru ruskog porekla, Kljosovu, Srbi su nosioci gena R1A1 koji je star minimum 12.000 godina, što Srbe čini najstarijim narodom na svetu. To potvrđuju i genetske analize vinčanske civilizacije. Na osnovu dobijenih rezultata, današnji Srbi imaju preko 60% gena pomenute civilizacije koja se smatra najstarijom na svetu.

Nezavisno od fizičkih dokaza, Srbi pokazuju svoju velikodušnost i time što su gostoprimljivi, nisu osvetoljubivi i brzo praštaju. Dok neki naši susedi zasnivaju svoje postojanje na kolektivnoj mržnji prema Srbima, Srbi se ne odazivaju na silne provokacije. Svakodnevno u susednoj Hrvatskoj gledamo skandiranje neonacista: ,,Ubi (čitaj: ubij) Srbina” i pozive na linč ono malo preostalih Srba koje nisu uspeli da pobiju ili proteraju. Antisrpski grafiti u Hrvatskoj i na KiM su odavno deo folklora kao i paljenje srpske imovine i svetinja. Svako malo gledamo napade na srpske sportiste i navijače u Hrvatskoj gde su napadi na automobile sa srpskim tablicama redovna pojava.  Crnogorska vlast uveliko proganja Srbe i SPC. Bošnjaci iz BiH i predstavnici bošnjačke manjine iz Raške oblasti ne prestaju da vređaju Srbe, a Sulejman Ugljanin ide toliko daleko da naziva Srbiju fašističkom državom (da to radi u bilo kojoj drugoj državi, bio bi uhapšen), što ne može biti dalje od istine, jer jedino je srpski narod od svih iz bivše Jugoslavije ustao protiv fašizma i nacizma, za razliku od ostalih koji su se u svakom ratu priklonili okupatoru. Naime, u celom svetu su samo Srbi i Rusi imali organizovane pokrete otpora fašizmu i nacizmu za vreme II svetskog rata, ne računajući Varšavski ustanak, koji je bio mnogo slabiji. Sovjeti, t.j. Rusi su imali Crvenu armiju, dok su Srbi imali dva pokreta otpora - partizanski i četnički. 95% partizana su činili Srbi, dok se većina hrvatskog, bošnjačkog, albanskog, slovenačkog, rumunskog i mađarskog naroda priključila okupatoru. Četnički pokret otpora, t.zv. Jugoslovensku vojsku u otadžbini je predvodio čestiti general Dragoljub Draža Mihailović, koga je američki predsednik Truman pod pritiskom javnosti posthumno odlikovao 1948., a čijoj ćerci su Amerikanci uručili zahvalnicu za spašavanje preko 500 američkih pilota u misiji Halijard (operacija Vazdušni most). Komunistička propaganda Titove Jugoslavije je od četnika stvorila nemačke kolaborante, pa su posleratne generacije pogrešno učene da su četnici bili izdajnici, ali istina kad tad ispliva. Titova propaganda je sve činila da izjednači četnike sa ustašama, što je bilo daleko od istine. Ustaše, predvođene ozloglašenim Pavelićem su izvršile težak genocid nad srpskim narodom, a četnici su bili oslobodilački pokret koji se istovremeno borio i protiv okupatora i protiv komunista, t.j. partizana. Samo u logoru Jasenovac ustaše su pobile preko 700.000 Srba. Odmah nakon završetka II svetskog rata, Srbi su Hrvatima, Bošnjacima, Albancima i ostalima, koji su ih ubijali sve oprostili. Isto je bilo i posle I svetskog rata. Srbi su svoju državnost poklonili narodima koji su bili sa okupatorom i stvorili zajedničku državu na ravnopravnim osnovama sa njima. Nijedan pobednički narod se nikada nije tako velikodušno poneo prema poraženim narodima kao Srbi. Logično je bilo da Srbi prošire svoju državu na teritorije poraženih naroda, što su svi drugi pobednički narodi činili. Srbi su napravili presedan. Umesto proširenja Srbije, stvorili su zajedničku državu Srba, Hrvata i Slovenaca. Ne samo da su Slovenci i Hrvati bili na strani okupatora, već oni nikada pre stvaranja SHS nisu imali svoje države. Za vreme I svetskog rata, srpska vojska nije ubila nijednog zarobljenika.

Od raspada SFRJ do danas gledamo raspirivanje mržnje prema Srbima u bivšim jugoslovenskim republikama, ali u Srbiji nema te mržnje prema bivšim sugrađanima. Dok gledamo antisrpsko skandiranje i grafite mržnje u Hrvatskoj, tipa: ,,Ubi(j) Srbina”, u Srbiji ne vidimo nikakve izlive mržnje prema Hrvatima. Dok ustaški pevač, Marko Perković Tompson u svojim pesmama poziva na klanje Srba, uz ustaški pozdrav: ,,Za dom spremni”, a masa u transu urla zajedno s njim, takvih scena u Srbiji nema. Dok Albanci terorišu Srbe i pale im svetinje, a pritom lažno tvrde da su ih oni gradili, u Srbiji, uključujući i KiM nema napada na Albance. Dok kriminogena vlast Crne Gore otima imovinu SPC, hapsi sveštenike i širi antisrpsku propagandu, Beograd je pun Crnogoraca. Iako se mnogi od njih bave kriminalom, u Srbiji nema kolektivne mržnje prema Crnogorcima. Naprotiv. Srbi ih smatraju bratskim narodom, uključujući i one Crnogorce koji se ne izjašnjavaju kao Srbi. Sve bivše republike nekada zajedničke države koja je natopljena srpskom krvlju (Srbi su u dva svetska rata izgubili dve trećine stanovništva boreći se za slobodu protiv okupatora i njihovih saveznika) su priznale takozvanu državu Kosovo, koju su Albanci uz pomoć NATO pakta okupirali i jednostrano proglasili nezavisnom. Srbija nije odgovorila sankcijama protiv tih država koje su postale nezavisne zahvaljujući tome što se Srbija odrekla svoje državnosti u njihovu korist 1918., da bi komunisti u II svetskom ratu i posle njega iscepali Srbiju na republike i pokrajine.

Zapadna globalistička propaganda je sve činila da prikaže Srbe kao genocidan narod tokom ratova devedesetih godina koje je Zapad režirao tako što je nahuškao Slovence, Hrvate, Bošnjake i Albance protiv Srba. Kao dokaz da je sva ta propaganda bila lažna je činjenica da su Srbi proterani sa svih teritorija bivše države, a jedino je Srbija ostala multietnička. Manjine u Srbiji ne da niko nije proganjao, nego one imaju najpovlašćeniji status u svetu.

Posle sve nepravde, koja je Srbima vekovima nanošena, u Srbiji ne postoji diskriminacija prema drugim narodima, kako bivšim sugrađanima tako ni drugim narodnostima, nacijama i rasama. Nedavno je EU objavila mapu rasizma u Evropi. Jedino je Srbija prikazana kao država u kojoj ne postoji rasizam. Dok druge evropske države brane svoje granice od migranata sa Bliskog Istoka dižući ograde, Srbija ih hrani u prihvatnim centrima, iako se sumnja da se među njima nalaze kriminalci i pripadnici terorističkih organizacija kao što je ISIS.

Beograd je pun stranih turista, uključujući i onih iz Slovenije i Hrvatske. Skoro svi do jednog se oduševljavaju srpskim gostoprimstvom i toplinom.

Veličina srpskog naroda se odražava i u uspesima srpskih sportista na međunarodnim takmičenjima. Srbija je decenijama jedna od najuspešnijih sportskih nacija u svetu, a ako se uzme u obzir uspešnost po broju stanovnika, Srbi su definitivno na prvom mestu.

Narod koji je nauci poklonio jednog Teslu, Milankovica, Pupina i Milevu Marić nikako ne može biti mali. Kada je HDZ došao na vlast u Hrvatsku pre trideset godina, Hrvati su srušili Teslin spomenik zato što je Tesla bio Srbin, a danas ga hrvatske vlasti predstavljaju kao hrvatskog naučnika. Nedavno su i Milankovića proglasili Hrvatom. EU je posle reakcije naše države povukla informaciju sa svog sajta gde je Tesla bio lažno naveden kao hrvatski naučnik. Albanska televizija je nedavno objavila dokumentarni film u kome tvrde da su srpski srednjevekovni manastiri nekada bili albanski hramovi. Ako je tako, zašto su ih onda Albanci rušili? Kosovski Albanci su čak i Miloša Obilića proglasili albanskim herojem pre nekoliko godina. Dok drugi lažiraju istoriju i otimaju srpske svetinje, heroje i jezik (nad srpskim jezikom je izvršeno najveće lingvističko nasilje u istoriji sveta), Srbi to ne čine, jer imaju svoje. Hrvatskim istoričarima su puna usta ,,tisucljetne povijesti”, ali nema nikakvih dokaza za te tvrdnje. Gde su mošti takozvanih hrvatskih vladara, kraljeva Zvonimira, Tomislava...? Nema ih zato što je ih je Vatikan tokom 19. veka izmislio i lažirao hrvatsku istoriju da bi oslabio pravoslavlje. Srpskim vladarima, počev od Stefana Nemanje se tačno zna gde su mošti.

Nedavno je u Zagrebu rađen intervju sa prolaznicima s pitanjem: ,,Koji narod je najviše stradao u Jasenovcu?” Iako je najviše stradalo Srba (preko 700.000), niko od intervjuisanih nije znao odgovor. Neki su tvrdili da je tamo najviše ubijeno Hrvata. Drugi su rekli da je najviše stradalo Jevreja, a treći da ih to apsolutno ne zanima. Bilo je i onih koji su odbrusili: ,,Baš me zabole”.

Hrvatima, Crnogorcima, Bošnjacima i Albancima se neće ništa loše desiti u Srbiji zbog toga što pripadaju navedenim narodima, bez obzira na to što u delovima bivše države, gde oni čine većinu napadi na Srbe su učestali. Srbi nemaju gen za kolektivnu mržnju. Kroz istoriju je naš narod dokazao da ima u sebi duboko usađenu dobrotu. Na kolektivnom nivou su Srbi nebrojeno puta primenili pravilo: ,,ko tebe kamenom, ti njega hlebom”, slično isusovskom principu postavljanja drugog obraza.

Nepojmljivo je to što neki narodi baziraju svoje postojanje na kolektivnoj mržnji. Da li bi trebalo da mrzimo sve Albance, Hrvate i Bošnjake samo zato što su njihovi sugrađani ubijali pripadnike našeg naroda? Naravno da ne. Ima divnih individualaca među nabrojenim narodima.

Da su Tesla i Milanković bili Hrvati, Hrvatima se ne bi desila NDH i njihovi masovni zločini, uključujući Jasenovac. Jedino su u NDH postojali logori za decu. Čak su i sami Nemci opominjali ustaše da budu manje oholi u svojim zločinima nad Srbima.

Srbi praštaju, a praštanje je odlika velikih.

Dejan Mrinković